Prado in de sloot

Een weekend in Congo. En nu?

Heineken heeft voor de mensen van de Brasserie du Congo een beach house voor in het weekend op ongeveer een uur rijden van Pointe-Noire.

In de gebruikelijke Prado colonne rijden we door de cité op weg naar de beach house. In de cité de gebruikelijke taferelen: propvolle wegen, intense lucht, modder, stampvolle taxi’s en mensen met overbelaadde handkarren met allerlei spullen, en vooral een hoop kabaal. Uiteraard ontbreekt de vrachtwagen met kapotte achter as niet.

Midden op de stampvolle weg staat een schreeuwende menigte. In het midden een half gekantelde vrachtwagen. Het ding is voor de helft gevuld met zakken maïs. Op de zakken maïs zitten mensen. Boven op de vrachtwagen zitten ook mensen. En kinderen trouwens. Op het dak van het bestuursgedeelte staan zelfs drie geiten.

De mensen en geiten in en op de vrachtwagen kijken uitdrukkingsloos voor zich uit. De mensen eromheen zijn erg ongeduldig. De chauffeur rent druk rond de vrachtwagen. Na een half uur is het gevaarte naar de zijkant van de weg geduwd en kunnen we ons een weg uit de cité banen. We bereiken de rand van de stad en de weg houdt op. We moeten betalen voor de weg die ophoudt; péage. Ook in Congo.

Vervolgens rijden we over modderige zandwegen, passeren we dorpjes met strohutten en uiteindelijk rijden we door open velden. Dit alles met hoge snelheid. Waarom weet ik niet, behalve dat het natuurlijk erg leuk is met een grote 4 x 4 jeep!

Ik ben geconcentreerd onze 30 jaar oude Prado aan het besturen die telkens als we de 80 km/uur halen gevaarlijk begint te schommelen. De open velden zijn gevaarlijk; zo nu en dan zijn er greppels die vol staan met water. Gelukkig rijden we achteraan!

De Prado’s voor me remmen. We blijken een moddersloot door te moeten rijden. De directeur supply chain Jan-Paul, die voor ons rijdt, kijkt ernstig door zijn achteruitkijkspiegel. Ik herhaal de regels: ramen dicht, tweede versnelling, houdt de jeep op snelheid, en vergeet uiteraard niet de 4 wielen aan te zetten!

Onze auto heeft een aantal handicaps: hij is oud en onvoorspelbaar, hij rammelt gevaarlijk en hij zit vaak, ook nu, tot de nok toe vol met kratten bier voor de mensen op het Heineken beach house. De andere auto’s zitten vol met baby’s, maar daarover later meer!

Het is onze beurt. Mijn collega-coureur Bastiaan vraagt me of we het gaan redden. Ik beaam dat zonder twijfel en analyseer het parcours en de voorgaande auto’s. Misschien 100 meter aanloop, dan 20 meter sloot en dan de overkant. Jan-Paul rijdt de sloot in en lijkt in het midden van de sloot in de moeilijkheden te komen… Hij haalt maar net de overkant.

Ik bedenk me dat we misschien iets meer snelheid nodig hebben. Ik schakel op en zie de teller naar de 50 km / uur gaan! Met volle vaart gaan we de sloot in. Een donker bruine golf water rolt over de motorkap tegen het voorraam. Ik hoor mijn collega Bastiaan gillen en voel de auto gevaarlijk heen en weer schudden. Ik zie niets maar heb naar mijn idee het stuur nog recht…

Maar dan slaat ineens het stuur dwars. Ik voel de auto door een gat gaan en plotseling omhoog komen. Ik zie de motorkap de lucht in gaan en hoor een enorme klap. Bastiaan is inmiddels gaan gillen én schelden. Achter in de auto spuiten één voor één de flessen Primus bier open… De jeep komt stuiterend tot stilstand aan de andere kant van de sloot…

We hebben het gehaald! En de auto lijkt het nog te doen! Ik werp een blik naar achteren en zie een ravage: op de grond een plas bier, tegen de ramen zitten Primus etiketten vastgekleefd en hier en daar knalt er een bierdop inclusief hals tegen het plafond.

Dit wordt een weekend zonder bier. Niet alleen voor ons, de twee stagiaires, maar voor de gehele groep collega’s die eigenlijk om maar 1 reden naar het Heineken beach house komen. Dit kan wel eens mijn laatste weekend in Congo worden.