4L Trophy : dag 9: Errachidia – Merzouga

De volgende morgen kregen we een briefing over etappe 5: Errachidia – Merzouga. We werden gewaarschuwd: goed navigeren, tempo hoog houden, niet uitstappen of wachten op vrienden. De boodschap was duidelijk: niet alleen was het een lange etappe, maar ook een zeer moeilijke!

Onze auto was een stuk lichter nu alle schoolspullen en kinderkleding voor de Marokkaanse kinderen waren uitgeladen. Verder hadden we na wat reparaties de auto weer in goede staat kunnen brengen.

Eerst de gebruikelijke start: alle rally-auto’s werden gecheckt op water, papieren en kilometrage. In twee uur tijd waren de meer dan 1000 rally-auto’s de woestijn in.

Het eerste stuk ging voorspoedig. Het zand werd steeds zachter en dat ontzag het onderstel van de auto. Dit gebied was zo verlaten en uitgestrekt dat we op bergen moesten navigeren. En uiteraard konden we elkaar nog volgen omdat we nog als één kluit op elkaar zaten.

Na drie uur te hebben gereden nam ik het stuur over van mijn copilote. Alles ging perfect en we zouden ongeveer over twee uur aankomen bij het volgende kamp. En dat al na 5 uur! Iets klopte niet! Dat zou immers één van de langste ritten worden!

En ineens viel de motor uit... Ik voelde in een paar seconden de druk van mijn gaspedaal verdwijnen. Shit, wat nu? Dit leek echt niet in orde. Gelukkig waren de andere twee teams bij ons en hadden we zo veel tools en vervangende onderdelen. We besloten de filter los te koppelen en het zand eruit te blazen. Ook de startmotor onder de filter koppelden we los voor een schoonmaakbeurt.

Het probleem met het sleutelen in de woestijn is dat er de hele tijd stofwolken om je heen hebt. Zo blijf je dus schoonmaken! Na een halfuur schoonmaken, probeerden we de auto te starten en de motor ging zowaar aan! De motor klonk niet zo heel erg goed, maar ik voelde druk op het gaspedaal.

Na 15 minuten nam de lawaai in de
motor toe en de snelheid af. We moesten weer stoppen! Het laatste monteurs-team van de 4L-Trophy zat gelukkig vlak achter ons en kon meteen aan de slag. De startmotor bleek toch niet goed te werken, ondanks onze schoonmaak. We moesten er een andere startmotor opzetten. Het probleem was nu alleen dat de filter hier niet op paste. Er zat maar één ding op: zonder filter rijden.

Een filter filtert de olie in de motor. Eén zandkorreltje die niet uit de olie gefilterd wordt, kan de motor al voorgoed omzeep helpen. Wij moesten dus nu in de woestijn zonder filter gaan rijden... En dat terwijl we duikbrillen op hadden om uberhaupt nog iets te kunnen zien in de stofwolken! Oh ja, en of we op wilden schieten! Dit monteurs-team wilde graag ook voor 12 uur ’s nachts in het volgende kamp zijn!

Onze auto klonk inmiddels als een echte rally –auto. Dit kwam omdat op de opening, waar de filter hoort te zitten nu een buis gemonteerd was die rechtsstreeks naar onze cabine ging. Onze cabine werd zo een soort luchtververser! Omdat er geen zand in de motor mocht komen, moest de auto potdicht zijn: dus ook geen ramen open. En dat met 40°c! Oliedampen door de auto, enorm lawaai en hitte!

Langs de route zagen we meer en meer auto’s met pech. We zouden dus gelukkig niet als laatste aankomen! Inmiddels was het 17hr en nog 200 km af te leggen. Er zaten twee moeilijke stukken in het resterende deel.

We reden inmiddels midden tussen tientalle meters hoge woestijnduinen. De ondergrond werd nu echt zanderig. We konden praktisch niet stoppen omdat je dan meteen vast zat. Met 80 km / uur stoven we langs de duinen toen we ineens in de verte een gigantische stofwolk zagen.

Binnen 5 minuten zaten we er midden in! We reden op compas en hadden misschien 50 meter zicht. Kuilen, stenen, en andere teams konden we nauwelijks zien. Maar we moesten snelheid houden!

Met onze drie teams reden we dicht op elkaar met hoge snelheid door de storm toen ineens het team voor me op de rem trapte. Ik kon niks anders dan een ruk naar rechts en plat op de rem te trappen. Ik schampte zijn achterkant en zag hoe ons derde team vol in onze zijkant reed. Paniek!

We stapten uit en we hadden gelukkig alleen wat schaafwonden. Verder was er wat blikschade. De stofwolk trok op, en we zagen hoe meer dan 300 auto’s vaststonden. Er waren overal ongelukken. Auto’s zaten tot ver boven de assen ingegraven, en bijna iedereen had motorproblemen! De helikopters van de 4L Trophy cirkelden boven ons en de organisatoren waren waarschijnlijk de wanhoop nabij!

We probeerden het slagveld te overzien. Langs welke route konden we weer snelheid opbouwen, snelheid houden, en alle vaststaande auto’s omzeilen? We konden elkaar bijna niet volgen omdat er continu gedoe was met één van ons. In een looptempo konden we vooruitkomen door het zand. De copiloten stonden continu achter op de auto om zo meer gewicht op de aandrijvende wielen te houden. Ik heb zeker wel 20 minuten plankgas in zn 2 gereden met een vééél te hoog toerental!

Met nog 150 kilometer te rijden werd het donker! We konden gelukkig in een iets hoger tempo gaan rijden omdat de ondergrond weer iets harder werd. Met 80 km/uur reden we dwars door een veld met keien, greppels en andere teams om ons heen. Dat niemand hier boven op een kei reed, was een wonder!

Het gehele peleton ging weer vol in de ankers. Voor ons zagen we hoe meer dan 100 auto’s zich volledig hadden vastgereden. Wij konden nog net remmen op de harde ondergrond. We besloten dat in onze groep van ongeveer 30 auto’s telkens één auto voorop in het peleton moest rijden. Die moest vervolgens op elk ‘way-point’ stoppen om de nieuwe richting te bepalen aan de hand van de ondergrond en de road book.

Zo reden we met 30 auto’s om het drijfzand heen opweg naar het kamp. Elke 5 minuten stopte het peleton om onze positie te bepalen en de te rijden richting.

We waren volledig uit de grote meute gereden. De navigatie hing af van één persoon. En uiteraard onstond er onenigheid. De vermoeidheid sloeg toe, we zagen niks en ongelukken lagen op de loer. De locale bevolking begon zich er nu ook mee te bemoeien. Ze informeerden ons dat er een verharde weg was niet al te ver van onze plek. Moesten we nu onze road book route negeren en de locale mensen volgen naar hun dorp waar de verharde weg zou beginnen?

Het werd ons afgeraden, maar we besloten met de helft van onze groep de locale mensen te volgen naar hun dorp. Het kon immers toch bijna niet slechter!

Ik wilde even naar ons andere team rennen om aan te geven dat we zouden vertrekken. Omdat het zo heet was geweest liep ik op blote voeten. Ik sprong over wat keien heen toen ik ineens op iets scherps trapte. Het leek net of er twee naalden zich in mijn blote voet boorden. Een enorme pijnscheut volgde. Geschrokken hinkte ik terug naar de auto. Ik kon totaal niet zien wat er onder mijn voet zat, maar dat het niet goed zat kon ik voelen!

We reden achter de locale mensen aan die op hun brommertjes over de duinen en langs de keien toch nog een hoge snelheid konden bereiken. Na een halfuur bereikte we hun dorp. De mensen kwamen allemaal uit hun huizen gerend! Hier waren misschien in geen jaren zoveel auto’s geweest! En inderdaad bereikten we de verharde weg!

Uiteraard was de weg verre van goed, maar we zaten op een weg! We konden nu voor het eerst weer gewoon afremmen zonder meteen vast te zitten! De weg was gek genoeg wel bezaaid met grote keien. Blijkbaar was hier niet zo heel veel verkeer!

Na anderhalf uur bereikten we rond middernacht eindelijk het kamp! Wat een rit! En slechts de helft van de teams had het kamp nog maar bereikt! Met de garagisten op het kamp konden we eindelijk goeie onderdelen regelen en de auto fixen.

Ik hinkte naar de medische mensen en die konden me vertellen dat ik waarschijnlijk door een slang gebeten was... Ik kon meteen gaan liggen en me klaar maken voor een hele rij injecties!