4L Trophy : dag 8: Enjil – Errachidia
Door: Sebastian
Blijf op de hoogte en volg Sebastian
24 Februari 2010 | Marokko, Rabat
Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik lag op de keiharde woestijngrond met jas en al in mn slaapzak dood te vriezen. Door ruimtegebrek in de auto hadden we geen matjes of andere verzachtende dingen.
Al vroeg moesten we door ‘het poortje’ om geregistreerd te worden voor de dag-etappe naar Errachidia. De organisatie meldde ons dat het die nacht 17 graden had gevroren! En dat terwijl in nog geen uur tijd de temperatuur gestegen was tot 20 graden boven nul!
Deze etappe was de eerste offroad etappe. Bovendien zouden we aan het einde van de dag onze schoolspullen en kinderkleding gaan afleveren op het kampement in de woestijn vlakbij Errachidia.
Het maanlandschap werd langzaam steeds meer woestijnachtig en de wegen steeds slechter. Na een half uur hielt de weg op en waren we aangewezen op ons navigatie materiaal, de Road Book en de anderen auto’s (en nee, geen GPS of Tomtom!).
We verwisselden onze banden om meer grip te hebben en gingen vol gas de woestijn in!
Het was nu zaak om met de drie teams bijelkaar te blijven, goed te navigeren, en goed op te letten. Er lagen overal enorme keien. De oude auto’s begonnen enorm te trillen, klapperen en stuiteren op de ondergrond. Ik had weinig controle door het slappe stuur systeem, en weinig grip met de kleine Renault wieltjes. Toch moesten we snelheid houden om niet vast te komen te zitten. Voordeel van een hoge snelheid was dat de auto minder tril en klappert. Het nadeel is natuurlijk dat je moeilijker kunt uitwijken voor keien en greppels.
Hier onderscheidden de professionals zich van de amateurs.
Nu kwam het echt op voorbereiding en stuurmanskunst aan. Er reden oude compleet gereviceerde Renaults 4Ls met het onderstel van een jeep: die konden met 100 km/uur over het zand en de keien. Wij hadden al zoveel gedoe gehad op de snelweg dat deze snelheid niet haalbaar was. Tenminste nog niet!
Onderweg kwamen langs prachtige woestijndorpjes en herders met kamelen en schapen. En uiteraard hordes kinderen. Politie-agenten hielden in dorpjes onze snelheid in de gaten. Met 100 km/uur kon je immers niet meer uitwijken voor kinderen op een dergelijke ondergrond. En het was verleidelijk plankgas te gaan!
In de namiddag bereikten we bijna onze eindbestemming. We moesten alleen nog ‘ff’ twee zandduinen passeren. Het was nog maar 15 kilometer naar het kamp!
We kwamen dichter bij de zandduinen en we zagen meer dan 60 4Ls ingegraven in de eerste zandduin. Hier zaten dus ook rally-auto’s tussen met het onderstel van een jeep! Overal waren lokale mensen mee aan het helpen om auto’s los te trekken. De meeste auto’s hadden overgekookte motors en moesten wachten totdat het koelwater afgekoeld was.
We hadden geen keuze en moesten dus ook over deze duin heen zien te komen. 10 minuten lang keken we naar hoe de één na de ander zich vastreed. En op basis daarvan dachten we een aardige route te hebben uitgestippeld.
Ik ging zitten, schakkelde op naar de derde versnelling en ging plankgas de duin op. De snelheid bracht me gelukkig verder dan de rest, maar halverwege de duin moest ik toch echt terugschakelen. En in het zand op een helling sta je dan vrij snel stil! Maar gelukkig kun ik nog net in de eerste versnelling gang houden.
Ik trapte het gaspedaal in tot op de bodem en negeerde het geluid van de motor die touren maakte! Ik stuiterde nog wat vooruit en kwam bovenaan de heuvel tot stilstand met een oververhitte motor. Maar ik was bovenaan!
Bovenaangekomen zag ik dat de heuvel erna ook vol stond met vastgereden auto’s. Dit is dus rally: met zn allen vastzitten in het zand en wachten totdat je overgekookte motor afgekoeld is. Ondertussen hoop je dat er niks kapot brandt, uitelkaar klapt, of van je auto afvalt!
Om negen uur ’s avonds bereikten we het kamp. We konden de auto nog net op de het terrein krijgen voordat de motor afsloeg. Alles zat onder het fijne zand en bij de garage moesten maar kijken wat we ervan konden maken.
Het kamp lag midden in de duinen, met overal tentjes, kampvuurtjes en beeldschermen van de Eurosport-ploeg. Naast het kamp was een enorm terrein gereserveerd voor onze meegebrachte schoolspullen en kinderkleding voor Les Enfants du Desert. Deze organisatie zal de spullen distribueren onder de locale arme woestijn bevolking. De 2000 auto’s brachten bijelkaar meer dan een voetbalveld aan spullen mee; goed voor de gehele regio aan kinderen.
Verder nog tot diep in de nacht lopen sleutelen aan de auto en vlak voor het begin van de volgende etappe nog wat geslapen.
Al vroeg moesten we door ‘het poortje’ om geregistreerd te worden voor de dag-etappe naar Errachidia. De organisatie meldde ons dat het die nacht 17 graden had gevroren! En dat terwijl in nog geen uur tijd de temperatuur gestegen was tot 20 graden boven nul!
Deze etappe was de eerste offroad etappe. Bovendien zouden we aan het einde van de dag onze schoolspullen en kinderkleding gaan afleveren op het kampement in de woestijn vlakbij Errachidia.
Het maanlandschap werd langzaam steeds meer woestijnachtig en de wegen steeds slechter. Na een half uur hielt de weg op en waren we aangewezen op ons navigatie materiaal, de Road Book en de anderen auto’s (en nee, geen GPS of Tomtom!).
We verwisselden onze banden om meer grip te hebben en gingen vol gas de woestijn in!
Het was nu zaak om met de drie teams bijelkaar te blijven, goed te navigeren, en goed op te letten. Er lagen overal enorme keien. De oude auto’s begonnen enorm te trillen, klapperen en stuiteren op de ondergrond. Ik had weinig controle door het slappe stuur systeem, en weinig grip met de kleine Renault wieltjes. Toch moesten we snelheid houden om niet vast te komen te zitten. Voordeel van een hoge snelheid was dat de auto minder tril en klappert. Het nadeel is natuurlijk dat je moeilijker kunt uitwijken voor keien en greppels.
Hier onderscheidden de professionals zich van de amateurs.
Nu kwam het echt op voorbereiding en stuurmanskunst aan. Er reden oude compleet gereviceerde Renaults 4Ls met het onderstel van een jeep: die konden met 100 km/uur over het zand en de keien. Wij hadden al zoveel gedoe gehad op de snelweg dat deze snelheid niet haalbaar was. Tenminste nog niet!
Onderweg kwamen langs prachtige woestijndorpjes en herders met kamelen en schapen. En uiteraard hordes kinderen. Politie-agenten hielden in dorpjes onze snelheid in de gaten. Met 100 km/uur kon je immers niet meer uitwijken voor kinderen op een dergelijke ondergrond. En het was verleidelijk plankgas te gaan!
In de namiddag bereikten we bijna onze eindbestemming. We moesten alleen nog ‘ff’ twee zandduinen passeren. Het was nog maar 15 kilometer naar het kamp!
We kwamen dichter bij de zandduinen en we zagen meer dan 60 4Ls ingegraven in de eerste zandduin. Hier zaten dus ook rally-auto’s tussen met het onderstel van een jeep! Overal waren lokale mensen mee aan het helpen om auto’s los te trekken. De meeste auto’s hadden overgekookte motors en moesten wachten totdat het koelwater afgekoeld was.
We hadden geen keuze en moesten dus ook over deze duin heen zien te komen. 10 minuten lang keken we naar hoe de één na de ander zich vastreed. En op basis daarvan dachten we een aardige route te hebben uitgestippeld.
Ik ging zitten, schakkelde op naar de derde versnelling en ging plankgas de duin op. De snelheid bracht me gelukkig verder dan de rest, maar halverwege de duin moest ik toch echt terugschakelen. En in het zand op een helling sta je dan vrij snel stil! Maar gelukkig kun ik nog net in de eerste versnelling gang houden.
Ik trapte het gaspedaal in tot op de bodem en negeerde het geluid van de motor die touren maakte! Ik stuiterde nog wat vooruit en kwam bovenaan de heuvel tot stilstand met een oververhitte motor. Maar ik was bovenaan!
Bovenaangekomen zag ik dat de heuvel erna ook vol stond met vastgereden auto’s. Dit is dus rally: met zn allen vastzitten in het zand en wachten totdat je overgekookte motor afgekoeld is. Ondertussen hoop je dat er niks kapot brandt, uitelkaar klapt, of van je auto afvalt!
Om negen uur ’s avonds bereikten we het kamp. We konden de auto nog net op de het terrein krijgen voordat de motor afsloeg. Alles zat onder het fijne zand en bij de garage moesten maar kijken wat we ervan konden maken.
Het kamp lag midden in de duinen, met overal tentjes, kampvuurtjes en beeldschermen van de Eurosport-ploeg. Naast het kamp was een enorm terrein gereserveerd voor onze meegebrachte schoolspullen en kinderkleding voor Les Enfants du Desert. Deze organisatie zal de spullen distribueren onder de locale arme woestijn bevolking. De 2000 auto’s brachten bijelkaar meer dan een voetbalveld aan spullen mee; goed voor de gehele regio aan kinderen.
Verder nog tot diep in de nacht lopen sleutelen aan de auto en vlak voor het begin van de volgende etappe nog wat geslapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
