4L Trophy: nog 4 dagen te gaan

Het is zaterdag avond. Of eigenlijk is het al zondagmorgen. Normaal gesproken moet je nu in een kroeg zitten. Ik zit uitgeblust in de Starbucks op het vliegveld van Brussel.

Hoe komt dat? Net de trein naar Lille gemist op Bruxulles-Midi. In Lille had ik een vliegtuig moeten pakken. Ook dat was niet meer haalbaar. Gelukkig waren enkele dagen geleden mijn mobieltje en portemonnee al gestolen en kon ik dus nu niet gebruik maken van mijn creditkaart of mobiele telefoon om snel tickets om te kunnen boeken.

Hulpeloos klampte ik het TGV personeel aan. Niet alleen meldden ze me dat ik mijn terugreis naar Marseille vanavond wel op mijn buik kon schrijven, maar ook stelde ze me zeer gerust door te melden dat een nachtelijk verblijf op dit station buitengewoon onverstandig zou zijn.

Op de achtergrond klonk geschreeuw en lawaai; een clanwar ging van start. Politieagenten gebaarden me weg te gaan. Maar hoe te ontkomen aan deze explosieve plek; een soort Bronx gemixt met de Bijlmer plus een sausje Kinshasa erover.

Als een godsgeschenk vond ik een trein die naar de airport van Brussel ging. Hier konden zich toch geen clanwars afspelen? ’s Morgen kon ik dan weer terugkeren naar de aftandse Belgische warzone Bruxelles-Midi.

Op het vliegveld aangekomen kon ik mijn blijdschap niet op: een Starbucks was er de hele nacht open!

Starbucks as usual: riante sofa’s, studenten, Frapechino’s en toegankelijke muziek (Chicago, Kool and the Gang en Aretha Franklin). Amerikanen weten wat marketing is! Hemel op aarde!

Waarom was ik in Nederland? Om sponsors te werven voor onze humanitaire studenten rally: de 4L Trophy. Met nog 5 dagen te gaan en een gat in ons budget zou de rally wel eens riskant kunnen gaan worden.

Gelukkig bracht Abkader Chrifi daar vrijdag verandering in. Deze Nederlander met Marokkaanse achtergrond was niet alleen erg betrokken met Marokko en ons project, maar bleek ook een zeer wijze Yes-We-Can-Guru te zijn. Een self-made man met een prachtig verhaal. Bovendien zou na onze afspraak een zeer interessant nieuw boek van hem uitgereikt gaan worden door Alexander Pechtold. Reden genoeg dus om wederom onze drassige winderige lage landen te bezoeken.

Nog 4 uur voordat mijn TGV arriveert. Groove Armada (hands of time) klinkt uit de luidspiekers, en ik besef me dat ik op het punt sta een rally te beginnen die me zal lijden van Parijs naar Bordeaux, Madrid, Gibraltar, Fez en door de Atlas naar Marrakesh.

Belangrijker nog: we zullen met de nieuwe Nederlandse sponsors slagen de kinderen uit arme streken van Marokko te voorzien in schoolspullen en winterkleding.

Life is good!